Jaap en Anita wachten al maanden op traplift en scootmobiel, maar gemeente wil hen weg. 'We horen alleen maar verhuizen, verhuizen, verhuizen'

In dit artikel:

Het Haarlemse echtpaar Jaap (langdurig arbeidsongeschikt door een ernstig verkeersongeluk) en Anita Cordes wacht sinds ongeveer vier maanden vergeefs op voorzieningen via de Wet maatschappelijke ondersteuning: een traplift en een scootmobiel. Beide zijn slecht ter been; Jaap kreeg dit voorjaar plotseling nog meer problemen met zijn benen, waardoor het jaarlijkse overwinteren met de caravan in Spanje dit keer niet doorgaat.

In plaats van snel hulp te krijgen horen ze vooral druk vanuit de gemeente om te verhuizen: „We horen alleen maar verhuizen, verhuizen, verhuizen”, zegt het stel. De wachtstand zorgt voor grote praktische en emotionele problemen; Jaap reageert teleurgesteld op de gang van zaken: „Ik heb vierenvijftig jaar gewerkt, en je krijgt er niks voor terug.”

De kern van het probleem is dat de benodigde hulpmiddelen nog niet zijn geleverd terwijl de nood groot is, en dat de gemeente hen tegelijkertijd onder druk zet over hun woonsituatie. Voor mensen in vergelijkbare situaties betekent dit vaak dat dagelijkse zelfstandigheid en mobiliteit flink afnemen terwijl bureaucratische procedures en wachttijden voortduren.

Mogelijke stappen voor het stel (en anderen die hiermee kampen) zijn het actief navragen van de stand van de Wmo-aanvraag, gebruikmaken van bezwaar- of klachtenprocedures richting de gemeente, of hulp zoeken bij een cliëntondersteuner of lokale belangenorganisatie om de levering van hulpmiddelen te versnellen en woonop lossingen te bespreken.