Kick (12) heeft altijd hulp van zijn ouders nodig als hij naar de speeltuin wil, terwijl zijn broer zo de deur uit kon rennen. 'Dat voelt soms best oneerlijk'
In dit artikel:
Kick (12) uit Castricum zit in een rolstoel door cerebrale parese en kan niet zelfstandig naar de speeltuin; hij is altijd afhankelijk van hulp van zijn ouders. Voor zijn broer was het vroeger vanzelfsprekend om de deur uit te rennen en met vrienden te spelen, iets wat Kick niet kan — “Dat voelt soms best oneerlijk,” zegt hij.
De buurtspeeltuin bij zijn huis heeft voldoende toestellen — glijbaan, klimrek, schommel en wip — maar ligt op een grasveld dat te stug is voor Kicks rolstoel. Daardoor zijn de speeltoestellen fysiek ontoegankelijk voor hem zonder dat iemand mee duwt of tilt.
Het verhaal illustreert een groter probleem: speelplekken die ogenschijnlijk compleet zijn, kunnen alsnog onbruikbaar zijn voor kinderen met een mobiliteitsbeperking vanwege de ondergrond en de bereikbaarheid. Kleine aanpassingen, zoals een vaste, stevige ondergrond (rubbertegels of verhard pad), bredere doorgangen en toegankelijke toegangsroutes, zouden kinderen als Kick veel meer zelfstandigheid geven en uitsluiting verminderen.
Voor ouders en buurtbewoners zijn er meestal lokale mogelijkheden om aandacht te vragen bij de gemeente of buurtcomités voor maatregelen die speelplaatsen inclusiever maken. Voor kinderen met een beperking betekent dat niet alleen meer speelplezier, maar ook meer sociale deelname en autonomie.