Na een stevige burn-out wist ik: dit is het mooiste vak ter wereld! Tot nu toe, dan
In dit artikel:
In de winter van 2001 werd de auteur op scherp gezet door een plotselinge, verlammende vermoeidheid: opstaan voelde als de ongetrainde oversteek van de Atlantische Oceaan. De huisarts vond geen medische oorzaak maar vermoedde een burn‑out en adviseerde minstens zes weken rust. De schrijver, toen hoofd van een drukke stadsredactie en daarnaast tv‑recensent en columnist, gaf die rust en keerde in het voorjaar terug — wel aanwezig, maar niet belast met leidinggevende taken en vrij om alleen onbezorgde onderwerpen te kiezen.
Die beperking veranderde zijn manier van werken. Gedurende maanden klopte hij lichtvoetige, kleinschalige verhalen: met een stopwatch meten hoe lang voetgangerslichten duren en hoe ouderen hun eigen snelheid aanpassen, of de stille biodiversiteit tussen stoeptegels onderzoeken sinds de gemeente stopte met gifspuiten. Juist die eenvoudige, aandachtige stukjes hernieuwden zijn liefde voor het vak en ontroerden hem diep. Nu, na jaren in de journalistiek, neemt hij afscheid met het idee dat dit beroep hem alles heeft gegeven — en dit is de laatste keer dat hij dat afscheidswoord nog eens uitspreekt.